Zovergeetikjeniet.nl in de Tubantia

GEESTEREN - Ze blaast de kleding van overledenen nieuw leven in. Om de pijn te verzachten. Voor de nabestaanden. Jenny Hilberink uit Geesteren heeft met haar creaties al heel wat kille rouwperiodes van warmte voorzien.
Jeroen de Kleine12-10-19

De werkruimte van Jenny Hilberink ademt arbeid. Alle kasten langs de wanden puilen uit. Bakken vol stofjes, kralen en andere versiersels bezetten de houten planken. Stralend middelpunt is een naaimachine waarmee de onderneemster uit Geesteren haar producten maakt.

Tal van voorbeeldcreaties sieren de kamer. Knuffels, dekentjes en piepkleine wiegjes waarin nooit een levend kind zal slapen. Het kussentje op de bodem is enkel en alleen voor gestorven baby’s. Ondanks alle kleuren en vriendelijke afbeeldingen zijn alle creaties verbonden met verlies. Het bedrijf van Hilberink heet niet voor niets Zo Vergeet Ik Je Niet.

Met haar onderneming neemt ze een aparte plek in binnen de uitvaartwereld. Nu ruim een jaar maakt de onderneemster allerlei werkstukken voor zowel overledenen als nabestaanden. „Ik ben van mening dat de dood bespreekbaar moet zijn”, zegt de Geesterse. „Tegenwoordig lijkt dat ook meer het geval te zijn. Zo is de aandacht voor doodgeboren kindjes veel groter. Ouders willen graag een passend afscheid, al duurde de zwangerschap maar 11 of 12 weken.”

Kleding

De specialiteit van Hilberink is textiel. „Ik krijg veel kleding van overledenen. Familieleden ruimen die kleding vaak na een paar weken of een maand op. Meestal gaan de kledingstukken in een grote zak naar de inzamelpunten. Weg. Veel nabestaanden hebben daar op ten duur toch moeite mee. Ze wensen dat ze toch wat bewaard hadden. Ik heb dat zelf meegemaakt, toen mijn vader in 2012 overleed. Zijn kleding werd opgeruimd en weggebracht. Achteraf vind ik dat jammer. Hoewel je als nabestaande natuurlijk niet veel kunt met alleen een trui of broek.” Dat is het moment waarop Hilberink instapt. „Van die kledingstukken kun je zo wat anders maken. Een mooie deken, bestaande uit delen van een broek, of knuffels voor de kinderen. Zodat ze altijd iets van hun geliefden bij zich dragen.”

De Geesterse is soms al vroeg in de rouwperiode bij dat proces betrokken. „Ik ben een tijd terug eens naar Noord-Holland afgereisd. Een vader en moeder uit een gezin waren een jaar na elkaar overleden. Hun dochters wilden iets tastbaars hebben. Samen met hen heb ik toen de kledingkasten doorzocht en van alles meegenomen om mee aan de slag te kunnen. Dat zijn natuurlijk zware, emotionele momenten voor nabestaanden. Van de kleding heb ik vervolgens in een paar maanden troostdekens gemaakt.”

Steeds meer ideeën

In het afgelopen jaar krijgt Jenny Hilberink steeds meer ideeën voor haar bedrijf. Ze breidt het aanbod langzaam uit. Net als haar klandizie, die over heel Nederland verspreid zit. Hilberink voelt zich naar eigen zeggen erg aangetrokken tot de uitvaartwereld. Enerzijds praktisch, want via kleinere uitvaartverzorgers in de regio komt ze in contact met nabestaanden waarvoor ze wat kan betekenen. „Aan de andere kant vind ik de familiebegeleiding bij een uitvaart heel bijzonder. Daar draag ik graag mijn steentje aan bij. Ik zou me best kunnen redden als uitvaartbegeleider, al heb ik niet direct ambities op dat vlak.”

Ze vindt het vooral belangrijk om de pijn te verzachten. Op allerlei manieren. Letterlijk soms. „Het verlies van een baby is cru. Ik vind het niet passend om zoiets kleins in een houten kistje te leggen. Dat maakt het nog harder en killer.” Vandaar dat de Geesterse inmiddels meerdere maaksels ontwikkeld heeft om het rouwproces draaglijker te maken. Naast de uitvaartwiegjes zijn dat speciale stoffen zakken, waarin de ouders na de bevalling hun gestorven kindje uit het ziekenhuis kunnen meenemen. „Dat lijkt toch anders dan een plastic bakje of een kistje”, meent Hilberink. „Ook zijn er speciale schalen die je met water kunt vullen en waarin je deze vaak zeer kleine kindjes kunt opbaren.”

De onderneemster blijft nadenken. Laat zich door alles inspireren. „Ik heb net een sprei af, om de kisten van overledenen tijdens diensten te bedekken. Gemaakt van een trouwjurk. Er valt nog genoeg te bedenken en te ontwikkelen. Uiteindelijk doe ik het voor de nabestaanden. En zij zijn altijd dankbaar.”

Jenny Hilberink maakt al haar creaties in een werkkamer thuis en is inmiddels een jaar bezig met Zo Vergeet Ik Je Niet. © Annina Romita