Eindelijk weer eens een BLOG. In 2020 geleden schreef ik de laatsteen dat is best wel een poosje geleden. In de afgelopen 2 jaar had ik het best druk. Corona was er helaas, maar dit weerhield niemand om mij te vinden voor een herinneringsopdracht.

Ik heb prachtige mensen ontmoet, met mooie verhalen, de tranen en het verdriet wisselen elkaar af met een lach. Wat een kracht hebben de mama's die hun kindje verloren hebben, de partners die hun grote liefde moesten loslaten. Stoere grote en kleine kinderen die ineens geen mama of papa meer hebben. Van al deze mensen kreeg ik de gezamenlijke  belevenissen te horen, maar ook zag en hoorde ik het immense verdriet. Het gemis.

Rouwen, staat daar een tijd voor? Is er iemand die zegt dat je maar een paar maanden mag rouwen na het verlies van je geliefde, kind, vader, moeder, broer, zus of wie dan ook waar je van hield? Ik zeg hield maar bedoel natuurlijk gewoon houd, wat rouw is liefde toch? Als je niet van iemand hield in leven, dan ben je niet echt verdrietig als deze persoon komt te overlijden. Misschien denk je wel: goh, jammer dat hij of zij overleden is, maar daarna ga je weer over op de orde van de dag en denk je er niet meer aan.

Mijn moeder vertelde (toen ze nog geen last van haar Alzheimer had) dat mijn tante na het verlies van haar man zo'n heimwee naar hem had. Ik denk dus dat je rouw daar misschien wel mee kunt vergelijken. Het gemis, niet meer bij elkaar zijn. Als je 50 jaar, elke dag bij elkaar bent geweest dan mag je haar of hem missen. Daar staat geen tijd voor. Op een gegeven moment krijgt het een plaats en kun je weer gaan genieten van alles om je heen.

Rouw is liefde en liefde duurt lang. Meestal een leven lang.